STABILITEITSTEST
Bulut is één van mijn beste
vrienden. Zijn ouders komen uit Turkije en hij is hier geboren. Hij is de
aardigste kerel die ik ken. Trots, met recht, eerlijk en sociaal.
Ik zeg altijd: ‘Bulut, jij bent een goede
Turk.’
Hij weet dat ik dan bedoel te
zeggen: ‘Jij bent een goed mens.’ Ik bedoel zeker niet te zeggen dat hij een goede
Turk is en dat er zat rond lopen die minder zijn, want dat is niet zo. Het is
gewoon een flauw grapje.
Bulut is werkzaam bij de Douane en is
uitgerust met een wapenstok, pepperspray, handboeien en een vuurwapen. Hij
zorgt er onder meer voor dat onze kinderen minder in aanraking komen met
verdovende middelen. Hij spoort ze op, onderschept en vernietigt ze.
Eén keer in de vijf jaar moet Bulut een
stabiliteitstest ondergaan, om te kijken of hij nog wel stabiel genoeg is.
Twee weken geleden moest hij die test doen,
bestaande uit een lange lijst van emotionele stabiliteitsvragen, een gesprek
met een psycholoog en een rollenspel. Hij is altijd een beetje bang voor dat
gesprek met de psycholoog. Vandaar dat ik hem op de dag voorafgaand, wat tips
heb meegegeven, die ik op mijn beurt weer van een kennis had gehad, wiens zoon psychologie
studeert.
‘Bulut, goede Turk, goed luisteren nu,’ zei
ik. ‘Er zijn een paar dingen die je absoluut niet moet doen, maar er zijn er
ook een paar die je juist wel moet doen.’
‘Oké, Wolk luistert,’ zei hij. Bulut
betekent wolk.
‘Je moet in ieder geval rustig blijven en
vooral niet gaan huilen,’ zei ik.
‘Okidoki, rustig blijven en niet huilen,’
herhaalde hij.
‘En je moet zeggen dat je alles een plaatsje
hebt gegeven. Dus: je goudvis is dood gegaan, maar je hebt het wel een plaatsje
gegeven, snap je?’
‘Ik snap het,’ zei hij.
Vorige week kwam ik Bulut opnieuw tegen.
‘En?’ vroeg ik ‘Hoe is het gegaan?’
‘Tja,’ zei hij, ‘het blijft lastig, maar
volgens mij is het wel aardig gegaan. Maar ja, dat gesprek hé. Ik denk dat ze
nog geen 30 was, die psychologe. Leuk ding, maar toch niet mijn type. Ze stak
meteen van wal, man. Meneer, wat zijn uw goede en slechte eigenschappen en
begint u maar met de goede, zei ze. Toen zei ik tegen haar dat ik als goede
eigenschap had, dat ik een goede Turk was, trots, eerlijk en sociaal, net wat
jij altijd zegt, toch?’
‘Oké, moet kunnen,’ zei ik. ’En wat was je
slechte?’
‘Ik heb gezegd dat ik nogal ongeduldig kan
zijn,’ zei Bulut. ‘Of ik daar een voorbeeld van kon geven, vroeg ze.'
‘En, kon je dat?’ vroeg ik.
‘Ja hoor. Ik zei dat ik tijdens het
autorijden wel eens ongeduldig kan zijn. Ze vroeg
meteen waarin zich dat uitte. Dus zeg ik tegen haar dat het er aan ligt of mijn
vrouw in de auto zit of niet.’
Ik keek hem vragend aan.
‘Ja,
zo keek zij ook,’ zei hij.
‘En wat zei je?’ vroeg ik.
‘Ik zei, dat als mijn vrouw niet in de auto
zit, ik op het stuur sla en zit ze er wel in, dan sla ik haar.’
‘Heb je dat echt gezegd?’ vroeg ik.
‘Jazeker, maar ik zei er ook gelijk bij dat
dat laatste een grapje was, maar ze ging wel meteen een hoop dingen
opschrijven.’
‘Ja, gek hé,’ zei ik. ‘Verder nog wat?’
‘Ze begon daarna met de vraag of er iemand
overleden was en hoe ik daar op gereageerd heb. Dus heb ik gedaan wat jij tegen
mij hebt gezegd. Ik zei dat mijn goudvis dood was gegaan, en mijn kat, en mijn
Oma Fatima, maar dat ik het allemaal een plaatsje heb gegeven.’
‘Klasse,’ zei ik ‘maar die goudvis had je
wel weg kunnen laten.’
‘Vraagt ze opeens wanneer ik voor het laatst
heb gehuild.’
‘En wanneer was dat?’
‘Ja, vorige week, weet jij hoeveel uien er
in Imam Bayildi gaan?’
‘In wat?’ vroeg ik.
‘Dat is aubergine gevuld met uien. Dus ik
heb gezegd dat ik toen moest huilen, maar don’t worry, dat ik het wel een plaatsje
heb gegeven.'
‘Oké dan,’ zei ik. ‘Zijn we klaar?’
‘Nee, want als laatste vroeg ze of ik wel
eens driftig ben of zou kunnen worden, met een voorbeeld erbij.’
‘En?’ vroeg ik.
‘Ik heb haar gezegd, want je weet ik ben
eerlijk, dat ik driftig word wanneer er iemand aan mijn vrouw zit.’
‘Dat weet ik,’ grapte ik.
‘Ze vroeg wat ik dan eventueel zou kunnen
doen. Zeg ik tegen dat mokkel: zou kunnen doen, zou kunnen doen, ik weet zeker dat ik het doe.
Wat dan, vraagt ze. Zeg ik: ik sla hem hartstikke dood en ik zie haar opnieuw
schrijven. Heb ik er meteen bij gezegd: maar, mevrouw… ik zal hem wel een goed
plaatsje geven.’
Daar ging ik dan met mijn
goede adviezen, en ik dacht maar aan één ding: Bulut loopt binnenkort zonder vuurwapen
op straat.
